Nieuwe ruimte
‘We zijn een nieuwe ruimte aan het ontdekken.’ Woorden die ik meerdere keren heb gebruikt en gehoord de laatste weken. We zijn allemaal een nieuwe ruimte aan het ontdekken. En volgens mij is het een ruimte voor zelfliefde.
Of je het nu ophangt aan het aflopen van de Maya-kalender, het binnengaan van een nieuwe dimensie of gewoon aan je eigen proces wat tóch al gaande was, er is zoveel meer ruimte beschikbaar. In onszelf, in het collectief, in relatie tot elkaar.
Zelf heb ik in de weken voor de datum waar alles zogenaamd om te doen was, het aflopen van de Maya-kalender, flinke verschuivingen voelen gebeuren in mezelf. Eigenlijk niet zozeer verschuivingen, meer intense verdiepingen van wat er al was. Stuk voor stuk wonderen, groot en klein. En in de uren voordat 21-12-12 dan eindelijk zou aanbreken gebeurde er weer zo’n wondertje.
Het was laat op de avond van de 20e december toen alles in mij weer eens tot een kookpunt kwam. En ik was het helemaal zat! Alle emoties, drama, gedachten die maar doorgingen…
In dat kookpunt-moment zat ook de gedachte dat ik het ‘alleen moest kunnen’. Want zeg nou zelf, als je het niet alleen kan dan ben je ‘er’ nog niet. Pffff… hahaha! Ik hield mijn gevoel dus voor mezelf, hopende dat ik ‘het kon’.
Natuurlijk ben ik vaker in deze illusie getrapt dus gelukkig herkende ik ‘m na een eventjes tieren. En toen was daar die stille stem in mij die zei; ‘je kúnt het wel alleen maar dat hóeft niet’. Plop. Kwartje gevallen. Voor de zoveelste keer. En er was weer rust. Ruimte.
Ik luisterde naar de stem, naar mezélf, en zocht contact met één van de vele fijne, bruut eerlijke mensen die mij omringen.
Tijdens dat contact kon ik het weer helder zien en vooral vóelen; alles is goed zoals het is. Alles mag er zijn. Elke emotie, elke gedachte, elke worsteling… Alles wat ik denk, voel, ben, mag er zijn. IK mag er zijn. En daar gaat het natuurlijk om. Zelfliefde. Altijd weer die zelfliefde!
Wij zijn zelf degenen waar we op gewacht hebben
Zodra ik de liefde voor mezelf voel, onstaat er ruimte. Ruimte voor alles wat er is, wat er wil zijn en wie ik ben. Het is een ruimte in mezelf die er altijd al was maar toch… toch voelt het nieuw.
En ik ben dus niet de enige. Voor zoveel mensen om me heen voelt het als nieuw. We zijn een nieuwe ruimte ingegaan. De ruimte van en voor zelfliefde. Een als nieuw voelende ruimte die er blijkbaar nu pas écht kan zijn, mág zijn. Van onszelf. Want wij zijn degenen waar we op gewacht hebben. De Hopi en zovele andere stammen, volkeren en zieners hebben het voorspeld. Niks of niemand komt ons redden, wij zijn zelf degenen waarop we gewacht hebben.
Nou, we zijn er, en hoe!
De kracht vliegt me om de oren. Van mezelf en zovelen die ik tegenkom. (Zelf)censuur valt weg en transparantie neemt zijn welverdiende plek in. We durven te staan voor wat we vinden, voelen en denken. We durven daarop terug te komen als dat zo voelt. We durven te zijn wie we zijn. In beweging. Met elkaar.
Het gaat met vallen en opstaan, zoals dat zo mooi heet. Natuurlijk is niet alles in één keer ‘vrede op aarde’. En gelukkig maar. Dat kan niet en dat hoeft niet. Dit is het leven.
Welkom in jouw leven. Welkom in de ‘nieuwe tijd’. Welkom in de nieuwe ruimte in jezelf.
De ruimte waarin je mag voelen. Alles wat er te voelen valt. De ruimte ook waarin je alles mag denken wat er te denken valt. Alles mag. Geen oordeel. Dat is zelfliefde. Altijd weer die zelfliefde.
We zijn als kinderen
Zo’n nieuwe ruimte waarin alles mag is heel mooi enzo maar kan soms ook behoorlijk beangstigend zijn. Want ‘wat als?’… Wat als ik straks niet meer voel wat ik nu voel? Wat als ik straks iets anders denk dan wat ik net heb gezegd? Wat als die ander …? Wat als ik zelf…?
Wat als, wat als. Hoe vermoeiend.
Wat als we alle ‘wat als’-gedachten nou eens lekker achter ons laten? Want dat mag dus ook in de nieuwe ruimte. Alles mag!
We zijn als kinderen in een nieuwe, veel grotere speeltuin. Een speeltuin zonder hekken, hij lijkt eindeloos, ís eindeloos. En het gevoel wat overheerst, voor mij in elk geval, is de opwinding van alle nieuwe dingen die deze eindeloze speeltuin met zich meebrengt. Allerlei nieuwe ervaringen, inzichten, mensen, situaties, gevoelens, leer- en groeimogelijkheden.
Alles lijkt wel nieuw. Het oude voelt zelfs nieuw. We kunnen opnieuw kijken naar de dingen die we al kennen, herkaderen waar nodig. ‘Een plekje geven’ als je wil. Of niet. Hoeft niet namelijk, alles mag.
We hebben een nieuwe blik. We kijken anders naar onszelf en de wereld om ons heen. Een nieuwe wereld.
En nieuw is eng. Althans, dat was het. Dat is een oude overtuiging die velen met mij zeker zullen herkennen. Zo’n lekker struikelblok. Eén van de velen die ons pad nog steeds kruisen.
Struikelblokken zullen echt nog wel even in ons leven blijven hoor, nieuwe dimensie of niet. Het gaat er juist om dat we, in de nieuwe ruimte, óók de struikelblokken anders mogen zien. We kunnen ze opnieuw bekijken en zien voor wat ze zijn. Gewoon blokken. Meer niet.
Ja, je kan erover struikelen als je niet oplet. Dan kun je even blijven liggen van de schrik en dan sta je gewoon weer op. Heb je keihard je teen gestoten bij het struikelen en doet het zeer, nou, dan huil je even. En speel je daarna weer lekker verder. Zo zijn kinderen. Zo zijn wij.
Zo mógen wij zijn. In deze ruimte van zelfliefde.
Ons innerlijk kind heeft nu de ruimte om er te zijn, écht te zijn. Alles wat wij hoeven doen is dit prachtige kind in ons herkennen, erkennen en de liefde geven die we verdienen.
Altijd weer die zelfliefde.
Je bent niet alleen
We hebben zo hard gewerkt en gestreden om te komen waar we nu zijn. We zijn zó gewend om naar onszelf te kijken, en kritisch ook.
Dat hebben we heus wel onder de knie inmiddels, die kritische zelfblik. Dat hóeft dus niet meer. Het mag wel, alles mag. Maar het hóeft niet.
We kunnen het ‘kritische’ weglaten en gewoon naar onszelf kijken. Met liefde. Altijd weer die zelfliefde.
En weet je, we hoeven het dus ook niet alleen te doen. We mogen samen spelen in deze speeltuin! Geen verschillende klasjes meer waar je wel of niet bijhoort. We kunnen heel goed zelf voelen met wie we willen spelen en met wie niet, wanneer en hoe lang we dat willen.
En wil je lekker alleen spelen, ook goed. Alles mag.
Elk moment dat we dat willen zijn er genoeg speelmaatjes te vinden. Speelmaatjes die niet bang zijn om ons een spiegel voor te houden als we op zijn kop en achterstevoren van een te hoog klimrek willen springen. Vriendjes die niet bang zijn recht in je gezicht te zeggen dat je ff lekker normaal moet doen. Dat je niet goed bij je hoofd bent om op zijn kop en achterstevoren van dat te hoge klimrek te willen springen. Daar zijn vriendjes voor. Voor je blinde vlekken. Dat zijn dezelfde vriendjes die je een knuffel geven als je verdrietig bent en jou eraan helpen herinneren dat het mag, van dat hoge klimrek springen, maar dat het niet hóeft. Zij helpen je herinneren hoe het voelt om ‘niet te hoeven’. Om alles te mógen. Van jezelf. Altijd weer die zelfliefde.
We spelen samen. Leven samen. We zijn niet alleen. Doordat we eindelijk van onszelf durven houden, zijn we nooit alleen.
Altijd weer die zelfliefde.
©Mariëlle Diemel
Ook te lezen op Nieuwetijdskind.com